Վ. ԱՒԱԳԵԱՆ
Դաշնակցական մարդու բնորոշ յատկութիւն է հաւատարմութիւնը:
Շատերու համար դաշնակցականութիւնը հոմանի՛շ է հաւատարմութեան:
Մարդ որքան հեռանայ դաշնակցականութենէ, այնքան կը հեռանայ հաւատարմութենէ: Նաեւ` հակառակը. մարդ որքան հրաժարի հաւատարմութեան սկզբունքէն, այնքան իր մէջ կը մեռնին դաշնակցականութիւնն ու հայկականութիւնը:
Հաւատարմութիւնն է ընդհանուր գումարը դաշնակցական մարդու առաքինութիւններուն: Հաւատարմութիւն` ազգային արժէքներու, նահատակներու, սեփական ժողովուրդի, հայրենիքի եւ Դատի:
Հաւատարմութեան այս տրամաբանութեամբ պէտք է ընդունիլ Հայաստանի Ազգային ժողովի արտահերթ ընտրութիւններուն` Դաշնակցութեան որդեգրած կարգախօսը` «Հաւատարիմ հողին ու հային»:
Հողը սրբազան արժէք է դաշնակցական մարդուն համար: Հայրենի՛քն է ան, պատմական ու աշխարհագրական իր բնօրրանը, հայ մարդուն ինքնուրոյն գոյատեւման, յառաջդիմութեան եւ ստեղծագործութեան բնական եւ կենսական ազդակը:
Հողը կը պահպանուի աշխատանքով, քրտինքով, «իսկ եթէ հարկ ըլլայ` նաեւ կեանքի գնով»: Հողն է, որ մեզի ուժ կու տայ: Հողն է, որ մարդը կը կապէ իր արմատին: Իսկ ի՞նչ մարդ` առանց արմատի: Իր արմատով տոկուն մարդը կը դիմանայ բնութեան եւ ժամանակի փորձութիւններուն, մինչդեռ անարմատ մարդը տեղի կու տայ առաջին իսկ վտանգին դիմաց:
Անցնող 128 տարիներուն Դաշնակցութիւնը իր հաւատաւոր շարքերուն օրինակով փոխանցեց հայ հողի հանդէպ անսահման սէր եւ կառչածութիւն: Հողի կարօտով ապրած դաշնակցականներ զոհեցին իրենց ամէնէն թանկագինը` սեփական կեա՛նքը, հարազատ հողի ազատագրման եւ պահպանման համար:
«Կարմիր հող»-ը, Վարուժանի բնորոշումով, իրեն քաշեց հազարաւորներ, որոնք տուն-տեղ ձգած, ընտանիք ու գործ մոռցած` ինչպիսի՜ հերոսութիւններ չգործեցին ռազմի դաշտերուն թէ քաղաքական բեմերուն վրայ, կազմակերպական մաշեցնող պայմաններու մէջ թէ հայութեան հզօրացման տարբեր ճակատներու վրայ:
Դաշնակցութիւնը գիտակցեցաւ, որ հողը ազատագրելը չի բաւեր սակայն, պէտք է տիրութիւն ընել անոր: Աշխատիլ, որ հայ հողին խաղաղութիւնն ու ապահովութիւնը երաշխաւորուին անպայման: Իսկ խաղաղութիւն երաշխաւորել` կը նշանակէ պատերազմի պատրաստուիլ, որովհետեւ խաղաղութիւնը բարի կամեցողութեամբ չի պահպանուիր, այլ` թշնամիին, հակառակորդին հայութեան սեփակա՛ն ուժին հանդէպ յարգանք ու պատկառանք պարտադրելով:
Դաշնակցութիւնը գիտակցեցաւ, որ հաւատարիմ ըլլալ հողին` կը նշանակէ ծաղկեցնել, շէնացնել ու բնակեցնել զայն, աշխատիլ անոր ամբողջացման համար` բռնագրաւեալ բոլոր հողերու վերատիրացման համար` ձախողութեան մատնելով հակառակորդներու ամէն տեսակի փորձերը` պատերազմով թէ բանակցութեամբ վերատիրանալու անոնց: Հոսկէ նաեւ` «Զարգանալ` առանց զիջելու» դաշնակցական ծանօթ նշանախօսքին իմաստն ու թելադրականութիւնը:
Հաւատարիմ ըլլալ հողին` Դաշնակցութեան համար նշանակեց տէր ու պաշտպան ըլլալ այդ հողին տակ հանգչող նահատակներու կտակին եւ յիշատակին: Ու նաեւ` հաւատարիմ ըլլալ այդ հողին վրայ հասակ առնող նորահաս սերունդներու ազգային իտէալներուն եւ ձգտումներուն:
Հայ հողը պահեց հայ մարդը, հետեւաբար հաւատարմութիւնը ունեցաւ կրկնակի հասցէ: «Հաւատարիմ հողին ու հային» դաւանեցաւ Դաշնակցութիւնը, որովհետեւ իր ծննդեան առաջին օրէն ան եղաւ հայ մարդուն ազատութեան, ազգային ինքնորոշման, անկաշկանդ, բազմակողմանի եւ ներդաշնակ զարգացման դրօշակիրը:
Դաշնակցութիւնը խօսքով ու գործով տեւաբար պայքարեցաւ հայ մարդու շահագործման եւ իրաւազրկման դէմ` հաւատարիմ մնալով իր ծրագրային ըմբռնումներուն եւ քաղաքական հաւատամքին:
128 տարի Դաշնակցութիւնը հաւատարիմ եղաւ հայ մարդու ազգային-քաղաքական իրաւունքներու հետապնդման դժուար գործին, հողի վրայ սեփական հայրենիք եւ պետականութիւն կերտելու, իսկ հողէն դուրս` հողի վերատիրացման բազմակողմանի պայքար մղելու առաջադրանքին, այնպէս մը, որ հայ մարդը չկորսնցնէ իր ինքնութիւնը, վերադարձի իր երազը, կամքն ու կարելիութիւնը:
Ի զուր չէ, որ Դաշնակցութեան երէց հիմնադիրը` Քրիստափորը կոչուեցաւ «Մարդակերտ»: Քրիստափորի օրինակով, դաշնակցական անթիւ ղեկավարներ մարդակերտման հսկայական գործ կատարեցին` ստրուկ ու երկչոտ հայէն կերտելով իր ճակատագիրին տէր ու պաշտպան հպարտ ու քաջարի հայը` աննման հայ ֆետային, ժողովրդային ապստամբութեան անվեհեր հերոսը, կամաւորական գունդի անդամը, հայ արդարադատ բազուկը, Արցախեան պայքարի ազատամարտիկը եւ Լիբանանի թէ Սուրիոյ հայութեան ինքնապաշտպանութեան անձնուէր պահակ տղան:
«Հաւատարիմ հողին ու հային» կարգախօսը, հետեւաբար, կուսակցութեան բովանդակ պատմութեան, գաղափարախօսութեան եւ արժէքային համակարգին խտացումն է երեք բառերու մէջ, որոնք ընտրական սովորական նշանախօսքէ մը աւելին` խոստում եւ յանձնառութիւն են` մեր երկրին ու ժողովուրդին սպառնացող մարտահրաւէրները ճակատէ՛ն դիմագրաւելու եւ հայ քաղաքական բեմին վրայ 128-ամեայ այս կուսակցութեան դերն ու առաքելութիւնը ճշդելու համար: