Յ. ԼԱՏՈՅԵԱՆ
Անցեալները, բարեսիրական միութիւններու հանդիպումի մը ընթացքին զգացի, որ կան որոշ մտահոգութիւններ, որոնք բոլորս կը տագնապեցնեն , որոնց ուղղութեամբ սակայն լուծումներ չենք գտներ:
Մեր աւանդական բարեսիրական միութիւնները իրենց ընկերային ծառայութեան գրասենեակներով տասնեակ տարիներ նեցուկ կանգնած են եւ կը կանգնին հայ ծերունիին, անկարին, հիւանդին աշակերտին եւ ուսանողին:
Լիբանանեան մեր կեանքին մէջ միշտ ալ ընտրութիւններու նախօրեակին «նոր» բարերարներ կամ «բարեգործ»-ներ կը ծագին:
Որքան ալ այդ բարերարներուն միտքը բարի ըլլայ, տեղ մը անոնց այս ժամանակամիջոցին նուիրատուութիւն ընելու փափաքը կասկած կ՛արթնցնէ:
Մեր ժողովուրդը կարիքներ ունի, հոսանքին հետ կը տարուի եւ տեղ մը, ուր որ շահ կայ, հոն կ՛երթայ: Բնական է այս տնտեսական ծանր տագնապին դիմաց: Բնական է նաեւ, որ դժուար օրերուն նոյնիսկ թշնամիին դուռը կը զարնես, որ գլուխդ ազատես կամ կեանքդ շարունակես:
Մեր գաղութը լիբանանականալու մեծ վազքի մէջ է: Արտաքին եւ ներքին երեւոյթներով, ամէն բան լիբանանեան բարքերով շարժելու, օգտուելու, տեղ մը հասնելու, օտարանալու եւ յանկարծ ինքզինքնին հայ զգալու մնայուն երեւոյթներու կը հանդիպինք:
Ժամանակին ոեւէ բարերար, երբ մտածեր իր ազգի զաւակներուն օգնել, իր աւանդական կառոյցներուն կը վստահէր:
Այսօր բոլորովին ուրիշ է պատկերը: Օրինակ մը: Խումբ մը մեծահարուստ տիկիններ դրամ կը հաւաքեն, եւ յանկարծ անոնցմէ մէկը կ՛առաջարկէ, որ ծերունիի մը լուացքի մեքենայ մը գնեն: Կը գնեն: Սակայն աւելի վատը հոն է, որ կը նկարուին եւ ընկերային ցանցերու վրայ մեծ նուաճումի պէս իրենց օգնութիւնը «կը ցուցադրեն»: Օգնութիւ՞ն է, թէ՞ ցուցամոլութիւն, չենք հասկնար: Կրնամ ձեզի տասնեակ օրինակներ տալ այս եւ նման պարագաներու. ծերերու ճաշ բաժնել, աշակերտին կրթաթոշակ տալ, հագուստ բաժնել, ուտեստեղէն բաժնել եւ այլն:
Չեմ ուզեր սխալ հասկցուիլ: Արգիլուած չէ նուիրատուութիւն ընել: Սակայն պէտք է համադրուած ըլլան նուիրատուութիւնները: Անձեր կան, որոնք Նոր տարուան սեմին հինգ սնտուկ ուտեստեղէն ստացած են, նոյնիսկ վերջին սնտուկը յարմար գինով ծախած են:
Համադրումի աշխատանք պէտք է: Միութիւններուն եւ աւանդական կառոյցներու քով արդէն ընտանեկան տախտակներ կան: Օգնութիւ՞ն պիտի ընէք, ըրէ՛ք, սակայն ուղղութիւն առէք, որ ճիշդ նպատակին ծառայէ: Օգնութիւ՞ն պիտի ընէք, լո՛ւր տուէք, եթէ նպատակը բարի է:
Աղքատի հոգեբանութիւնը սկսած է զարգանալ, եւ ամէն բան ձրի ունենալու «ախորժակ» մը կայ մեր ժողովուրդին մէջ:
Բոլորս ալ բարի նպատակով կ՛աշխատինք, սակայն երբ աշխատանքը համադրենք, աւելի լաւ արդիւնքներու կը հասնինք:
Մեր կառոյցներուն դռները բաց են: Մենք այսօր չէ, որ կ՛օգնենք: Տասնեակ տարիներ մեր ժողովուրդին կողքին եղած ենք եւ պիտի մնանք տակաւին:
Մեր կառոյցները նոր, երիտասարդ ուժերով հարստացած են: Աւելի հեշտ է` աշխատանքները համադրուած տանինք, քան թէ իւրաքանչիւրը իր «խանութ»-ը բանայ:
Լիբանանի երեսփոխանական ընտրութիւններու նախօրեակին անհատական թէ այլ օգնութիւններու թափ մը պիտի զարգանայ գալիք օրերուն: Ճիշդ է` օգտուողը ժողովուրդը պիտի ըլլայ. սակայն աւելի ճիշդ կ՛ըլլայ, եթէ բոլոր կարօտեալները օգտուին: Այս մարզն ալ պէտք չէ՛ քաղաքականացուի: Մե՛ղք ունի: