ՊԵՏԻԿ
Քանի մը օր է, որ այս երկու բառերը զիս կը չարչարեն… «Հայ ընտանի՞ք…» այնքան պարզ եկրու բառեր, որոնք իրենց պարզութեան մէջ այնքա՛ն խորիմաստ են ու հայուն համար այնքա՛ն ճակատագրական:
Նախորդ յօդուածի մը մէջ զայրոյթս յայտնած էի մեր մանուկները օտար անուններով կոչելու գաղափարին դէմ… բայց հիմա, որ այս երկու բառերը կառչած են ու զիս հանգիստ չեն ձգեր, կ՛ըսեմ` այո՛, հարցը կը սկսի «հայ ընտանիք»-էն…
Ընտանիքը ընկերութեան մը հիմնաքարն է, այսինքն առանց ընտանիքի` ընկերութիւն գոյութիւն չունի:
Պահ մը մտածենք, որ եթէ մարդիկ ապրէին միայն իբրեւ անհատներ, այդ պարագային քաոս մը յառաջ պիտի գար, Բաբելոն մը, ուր ոչ մէկ պատկանելիութեան զգացում գոյութիւն պիտի ունենար… Իսկական խառնարան մը:
Իսկ մենք` հայերս, երկրագունդի վրայ հաւանաբար միակ ազգն ենք, որ կը գիտակցինք կամ պէտք է գիտակցինք «ընտանիք» կառոյցի կարեւորութեան, «Հայ ընտանիք», ազգային առողջ մեր կեանքը զարգացնելու եւ յաւիտենականացնելու համար:
Նախորդ շաբաթ «Ազդակ»-ին մէջ երբ կը կարդայի «Հայ ընտանիքի կազմութեան ֆոնտ»-ին ծանօթագրութիւնը, հաւատացէ՛ք, հպարտութեան զգացում մը ողողեց հոգիս ու պատիւ` Կեդրոնական կոմիտէին եւ կայտառութիւն` Երեսփոխանական գրասենեակին` այս կոչը իրականացնելու եւ ազգային ինքնութեան ամրապնդման սատարելուն համար:
Այս օրերուն, երբ նիւթն է, որ կ՛արտօնէ կամ կ՛արգելակէ զոյգերու ընտանիք կազմելու ընթացքը, ահա մեր ղեկավարութիւնը, գիտակից իր պարտականութեան, նիւթական իր շօշափելի մասնակցութիւնը բերելով` կու գայ խոչընդոտներ վերացնելու եւ հայ ընտանիքին կազմութեան ճամբան հարթելու:
Ասոր կը հետեւին շարք մը այլ քայլեր, բոլորը կոչուած հայ ընտանիքին կեանքի թաւալումին զօրակցնելու եւ ուժ տալու:
Շուտով պիտի անդրադառնամ հետեւողական միւս քայլերուն ու դարձեալ շնորհաւորելու Կեդրոնական կոմիտէն` իր յանդուգն ու գործնական ծրագիրներուն համար, որոնք ունին մէկ նպատակակէտ` ԱԶԳԱՅԻՆ ԻՆՔՆՈՒԹԵԱՆ ԱՄՐԱՊՆԴՈՒՄ: