Ե. Թ.
Սիրելի՛ ընկեր,
Աւելի քան 40 օրեր անցան, երբ դժբախտ ճակատագիրդ խլեց քու ներկայութիւնդ մեզմէ: Յանկարծակի էր բոլորիս համար, մանաւանդ` ինծի համար, յատկապէս երբ մէկ օր առաջ կը խօսէիր հետս եւ կը մաղթէիր հօրս շուտափոյթ ապաքինումը: Չկրցայ ներկայ գտնուիլ յուղարկաւորութեանդ, չուզեցի տեսնել եւ յիշել քեզ` ճերմակ դագաղի մը մէջ, ուր չորս կողմը լաց ու տխրութիւն կար: Ասիկա դժուար էր: Այդպէս չէինք վարժուած, մանաւանդ` դաշնակցական երիտասարդի մը մահուան պարագային: «Դաշնակցական երիտասարդ» բառերուն վրայ կը շեշտեմ, որովհետեւ իբրեւ այս կուսակցութեան երիտասարդ ընկեր-ընկերուհիներ`շատ տալիք ունինք տակաւին հայ ազգին: Ընկերներ ենք, որ ծնած ենք «Հայ դատի պարտքով»: Պարտք մը, որ շալկած ենք մեր ուսերուն վրայ, սակայն երբեք չենք դժգոհած: Միշտ ալ պայքարած ենք անարդարութեան դէմ, միշտ ալ իրարու հետ զրուցած` գաղափարական հարցերու շուրջ եւ փորձած ենք լուծումներ գտնել:
Ընկեր Քրիստափոր Օգնայեանը մեր ընկերութեան իւրայատուկ երիտասարդներէն էր: Կը յիշեմ. ԼԵՄ-ի պաշտօնաթերթ «Ռազմիկ»-ի յանձնախումբի ժողով ունէինք, երբ մաս կազմեցիր այդ յանձնախումբին, եւ առաջին ծանօթութիւնները հաստատուեցան: Յօդուածներուդ միջոցով արդէն իսկ կրնայինք տեսնել գաղափարական խորունկ տեսութիւն մը, որ այսօր քիչերը ունին: Յաճախ կը քննարկէինք, բայց մանաւանդ կը վիճէինք գաղափարական հարցերու շուրջ:
Այն ժամանակ դժուար էր ինծի համար ըմբռնել հաւասարակշռութիւնը ընկերվարութեան եւ ազգայնականութեան միջեւ: Փորձեցինք զիրար համոզել, երբ դուն կը պաշտպանէիր այն թեզը, որ նժդեհեան գաղափարախօսութիւնը անպայման չի հակասեր Դաշնակցութեան ընկերվարութեան: Դժուար էր ինծի համար համոզուիլ այս կէտին, բայց քու համբերութեամբդ եւ այդ երիտասարդ տարիքէն իսկ քու պատմական եւ գաղափարաբանական տեղեկութեամբդ համոզեցիր զիս եւ յանձնախումբի անդամները: Կը յիշէի նաեւ քու համեստ հարցումներդ, մեզի միշտ հարց կու տայիր` «Ինչո՞ւ», եւ այդ «ինչո՞ւ»-ներուն միջոցով մենք աւելի խորունկ հետազօտութիւն կ՛ընէինք մեր աշխատանքներուն մէջ:
Կը յիշեմ, հազիւ համալսարանէն վերադարձած, յոգնած` ժողովի կը նստէինք եւ կը կարդայինք յօդուածները բոլոր կամաւոր ընկերներուն, որոնք կը փափաքէին աշխատակցիլ յանձնախումբին, կը դժգոհէինք, որ բազմաթիւ յօդուածներ «տափակ» էին կամ ալ` նոյնանման, սակայն կը մերժէիր, որ որեւէ յօդուած մերժուէր մեր կողմէն եւ կը կրկնէիր. «Ընկերնե՛ր, մենք ո՞վ ենք, որ անոնց յօդուածները պիտի մերժենք, թող գրեն` վնաս չէ, կը խմբագրենք, կը սորվին, պէտք է առիթ տալ ընկերներուն…»:
Սորվեցանք, ընկե՛ր, քեզմէ սորվեցանք շատ բաներ:
Սորվեցանք համեստ ըլլալ, պայքարող, գիտակից, ազնիւ եւ մտաւորական: Միշտ ալ կը փորձէիր շուրջիններուն օգնութեան հասնիլ եւ հակառակ կեանքի բոլոր դժուարութիւններուն` միշտ ալ կը պայքարէիր: Միշտ կը խօսէինք անարդարութեան դէմ, եւ մտահոգ էիր մեր սերունդով: Երբեմն կատակով, սակայն նեղուած կ՛ըսէի. «Է՜հ, հիմա այս բոլոր յօդուածները կը գրենք, վաղը մէկը պիտի չկարդայ», իսկ դուն ալ կը պատասխանէիր. «Հոգ չէ, ընկե՛ր, մենք մեր պարտականութիւնը կ՛ընենք»:
Սիրելի՛ ընկեր, չեմ կրնար ըսել` մնաս բարով, մեր գրիչը այսպիսի յօդուածներու եւ պայմաններու համար չէ ստեղծուած, ոչ ալ հոս կանգ կ՛առնէ: Այո՛, շատ տալիք ունէիր գաղութին եւ ազգին, սակայն մենք այդ սրբազան գործը պիտի շարունակենք: Դաշնակցական երիտասարդին պարտականութիւնն է այդ գործը շարունակել…