Տեսակէտ. Իշխանութիւ՞ն, Թէ՞ Ղեկավարութիւն

ՍՏՊ

Երիտասարդ ուժերու ներգրաւման ծանրակշիռ մտահոգութիւնը կը կարօտի լուրջ ուսումնասիրութիւններու` լաւապէս հասկնալու առկայ դժուարութիւններու տուն տուող պատճառները:

Փաստօրէն նշել մտահոգութիւնը աւելի եւս կը բարդանայ, երբ տարբեր միջավայրերու եւ ազդեցութիւններու ենթակայ կ՛ըլլայ մեր երիտասարդութիւնը:

Ուսման մակարդակի տարբերութիւնը, հաղորդակցութեան միջոցներու արագ ընթացքը, համացանցն ու անոր ընձեռած կարելիութիւնները, կարծիքներու եւ կեցուածքներու ազատութեան անհամեմատ զարգացումը, ընկերային ցանցերն ու արդի արհեստագիտութիւնը այսօր այնքան մը ազդեցութիւն ունին մարդ անհատին վրայ, որ ան ամբողջովին կը մերժէ անդամագրուիլ այս կամ այն կազմակերպութեան, ենթարկուիլ մեծամասնութեան եւ թէ փոքրամասնութեան որոշումներուն, որոնք, ըստ իրեն, անհասկնալի ու անբացատրելի են, որովհետեւ ան գերազանց կը նկատէ իր ազատ մտածողութիւնն ու ինքնիշխանութիւնը, այլապէս ալ կը նախընտրէ հեռու մնալ բոլոր տեսակի կազմակերպուած կառոյցներէն:

Կարելի է առարկել, անշուշտ, որ այսուհետեւ համախմբուած աշխատանք կարելի պիտի չըլլայ այլեւս իրագործել:

Ճիշդ է այս եզրակացութիւնը ու վաւերական, որովհետեւ սկսած ենք զայն զգալ ու ապրիլ բոլոր մակարդակներու վրայ:

Արդ, եթէ մօտիկ անցեալին որեւէ ձեռնարկ 2000-2005 հոգի կրնար համախմբել, այսօր հազիւ թէ 500 հոգի կարելի կ՛ըլլայ հաւաքել, լաւագոյն պարագային: Հաւաքել կ՛ըսեմ, որովհետեւ այդ թիւին մէջ երբեմն հրահանգով բերուած պատանիներ, երիտասարդներ թէ թաղերու բնակիչներ կ՛ըլլան:

Աւելի՛ն. եթէ երբեք մօտիկ անցեալին, օրուան բանախօսը մէկ ժամէ աւելի կրնար հետաքրքիր ունկնդիր պահել, այսօր 5 վայրկեան ետք արդէն ունկնդիրներու խօսակցութեան աղմուկը աւելի բարձր կը լսուի, քան` բանախօսին ձայնը:

Մենք` իբրեւ այս կամ այն միութեան, կազմակերպութեան ու կուսակցութեան պատկանող կազմակերպիչ անդամներ թէ մարմիններ, տակաւին կը հաւատանք, որ ունինք տալիք մեր ժողովուրդին, կամ մեզի համար յոյժ կարեւոր տարրին` մեր  երիտասարդութեան: Հաւատացողն ենք նաեւ, որ անոնք կարգապահ ու հաւատարիմ ժառանգորդն են անցեալի սերունդներու: Սակայն չենք անդրադառնար, որ անոնցմէ շատեր մեզ կը գերազանցեն իրենց ուսումով, արդի մտածողութեամբ եւ, ինչո՞ւ չէ, նաեւ` ազգային գիտակցութեամբ, որ այլեւս կարելի չէ չափել անցեալի չափանիշներով, այլ` աւելի գործնական ու ազդեցիկ աշխատանքներու որդեգրումով:

Պիտի ընդունինք, որ նոր իրականութեան մէջ ղեկավարման ձեւերը փոխուած են ու անոնց հետ նաեւ` ղեկավարներու կեանքը: Այսինքն պիտի հասկնանք, որ եթէ անցեալին կուսակցութեան կամ կազմակերպութեան մը ղեկավարը կրնար 20 տարի մնալ պաշտօնին վրայ, ապա այսօր 5-8 աւելի պէտք չէ ըլլայ ատիկա, որովհետեւ նշեալ ժամանակահատուածէն (20 տարի ետք), տուեալ ղեկավարը պիտի դիտուի իբրեւ աթոռամոլ եւ նորութիւն չբերող անձ:

Արդի բոլոր հաւաքականութիւններու եւ պետութիւններու մէջ այս հոլովոյթը արդէն տեսանելի է, ու անիկա մասնաւոր անհրաժեշտութիւն մըն է` մնայուն զարգացման ու ժողովրդավարութեան առաւել ամրապնդման: Անիկա անհրաժեշտ է նաեւ արգիլելու ամէն տեսակի շահագործում, առաջին հերթին` հանգամանքի եւ նիւթական աղբիւրներու:

Պէտք է լաւ հասկնան բոլոր ղեկավարները, որ եթէ այս զարգացման ընթացքին հակառակ աշխատին ու ծրագրեն, սեփական ժողովուրդն ու մանաւանդ երիտասարդութիւնը պիտի հեռանան իրենցմէ, ու իրենք պիտի դառնան «իշխանութիւն» ու վնասակար ազդակ` իրենց կազմակերպութեան, միջավայրին, երկրին ու ազգին:

Այս մէկը պատմական փաստ է, ու կարելի է դիտարկել ու տեսնել, թէ ինչպէս` զարգացման այս սկզբունքին հետեւելով` հաւաքականութիւններ դէմ կը կանգնին բոլոր անոնց, որոնք չեն ըմբռներ արդի ժամանակներու այս իրականութիւնը, աւելի՛ն, հրամայական պահանջը:

23 յունուար 2018