ԹԱՄԱՐ ՏՕՆԱՊԵՏԵԱՆ-ԳՈՒԶՈՒԵԱՆ
Արեւը իր հրեղէն շունչը փչեց դէպ՛ երկինք,
Ու կարմիր շղարշը նետեց լեռներու ետին:
Դաշտերուն մէջ, զեփիւռը քնքուշ`
Ցորեանները մեղմ օրօրելով,
Թռչնակի չուերթին հետ օրուան հրաժեշտը տուաւ:
Գիշե՛ր բարի, Մարիա՛մ.
Գոցէ աչքերդ փայլուն. թող մանուկ հոգիդ ճախրէ՜ անկաշկանդ
Դէպի երազդ ծաղկաւէտ, ուր իշխան-իշխանուհի,
Ձեռք ձեռքի տուած` արեւի պայծառ շողերուն ներքեւ,
Թիթեռներուն հետ կ՛երգեն գարունքը մեր աշխարհի:
Քուն եղիր, Մարիա՛մ.
Սիրասուն գլուխդ հանգչեցուր քարեղէն բարձին,
Թող հոգւոյդ մէջ իջնէ շողը աստղերուն
Ու գրկէ տանի քեզ այս քար աշխարհէն,
Դէպի մանկութեան ծոցը լուսեղէն:
Տանի այն դղեակը գունագեղ,
Ուր չկա՜ն չար հողմեր, չկա՜ն ագռաւներ…
Կայ միայն օրհնա՜նք.
Կան աստուածային բոյրը տաք հացին,
Մօր քնքշանքն ու կենսուրախ այտեր ջերմագին:
Տանի հո՜ն` ուր կը լսուին խինդ ու ծիծաղ,
Ուր կապոյտ թռչնակի թաւիշը կը շոյէ դէմքդ գողտրիկ.
Ձեռքդ տուր, Մարիա՛մ,
Ձեռքդ տուր, վազենք դէպի ծիածանը մեր հոգւոյն,
Վազենք դէպի տո՜ւն:
Թորոնթօ