Ժողովուրդն Է Աղբիւրը Անկախութեան Եւ Ազատութեան

Յ. ԲԱԳՐԱՏՈՒՆԻ

Համաժողովրդային ցնծութեամբ չէ, որ Լիբանան այսօր կը դիմաւորէ անկախութեան 75-ամեակը:

Ընդհանուր դժգոհութեան, յուսաբեկութեան, անտարբերութեան թէ կեղծիքի մթնոլորտ կը տիրէ ամէնուրեք:

Լիբանանցի ժողովուրդին համար այսօր փտածութիւնը, ջուրի եւ ելեկտրականութեան տագնապը, տնտեսական անհեռանկար իրավիճակը, կենսոլորտային խնդիրը, խճողումը, եւ դեռ ազատութիւններու որոշակի կաշկանդումները գերակշիռ դարձած են, քան երկրի անկախութեան տօնը եւ պաշտօնական մակարդակի վրայ կազմակերպուած տօնախմբութիւնները, զինուորական տողանցքը, յուշարձանի կանգնեցումը, ծաղկեպսակներու զետեղումը եւ հրապարակներու դրօշազարդումը:

Համատարած դժգոհութիւն է ամէնուրեք եւ ցասում:

Լիբանանցի քաղաքացին դժգոհ է ամէն ինչէ: Դժգոհ է իր առօրեայէն, գործէն, ընտանիքէն, շրջապատէն, տակաւին երէկ իր քուէով (երբեմն ալ ընտրակաշառքով…) խորհրդարան հասցուցած երեսփոխանէն, քաղաքապետէն, թաղապետէն, պետական պաշտօնեայէն:

Դժգոհ է նոյնիսկ զինեալ ուժերէն: Մէկ օրուան խճողումը միայն բաւարար էր, որ մարդիկ անիծեն ամէն ինչ, ամէն արժէք, ամէն զոհողութիւն:

Ճիշդ կամ սխալ, արդար թէ անարդար, տեղի թէ անտեղի, այս է իրականութիւնը եւ ընդհանուր մթնոլորտը Լիբանանի մէջ, անկախութեան 75-ամեակի այսօրը:

Բուն խնդիրը այլ տեղ է սակայն:

Փաստօրէն 1943-էն ասդին կարելի չէ եղած ստեղծել Լիբանան հայրենիք: Ստեղծուած են հայրենիքանման կղզիներ, հայրենիքներու համադաշնակցութիւն, աւատապետներու գոյակցութիւն:

Կարելի չէ եղած ստեղծել մէկ ու միակ պետութիւն: Իւրաքանչիւր համայնք ստեղծած է պետութեան իր տեսակը` տարբեր անուններու եւ նպատակներու տակ:

Կարելի չէ եղած ստեղծել լիբանանցի քաղաքացիի տիպարը, որուն համար լիբանանեան պատկանելիութիւնը ըլլայ գերադաս ու առաջնահերթ` իր կուսակցական, շրջանի թէ համայնքի պատկանելիութենէն:

Քաղաքացի ու քաղաքական ուժ, որ կարենայ առաջնահերթ նկատել ներլիբանանեան դաշնակցութիւնները, շրջանային թէ անդրովկիանոսեան դաշինքներէ:

Այո՛, 75 տարուան մէջ մենք չկրցանք կերտել միաձոյլ Լիբանան մը` իբրեւ հայրենիք, պետութիւն, քաղաքացի ու հաւատարմութիւն:

Շահագործուեցան կրօնական տարբերութիւնները, համայնքային պատկանելիութիւնները, տարբեր ճակատներու վրայ ինկած նահատակները, տնտեսական դժուարութիւնները, յաճախակի այլեւայլ տագնապները, կրթութեան եւ առողջապահութեան մարզերը, բարգաւաճման ծրագիրները, հաւասարակշռուած զարգացումի սկզբունքը հայրենիքի, պետականութեան եւ քաղաքացիի կերտման անունով, սեփական, նեղ կուսակցական շահեր ապահովելու ու յաճախ նաեւ արտաքին պատուիրատուներու գոհացում տալու համար:

Այս բոլորին գիտակցելով հանդերձ, այսօր պարտաւոր ենք հաւաքաբար նշել Լիբանանի անկախութեան 75-ամեակը:

Տեւաբար կրկնած ենք` անկախութեան տիրանալը դժուար է, սակայն զայն պահելն է հիմնականը:

Դժուար է ազատութեան հասնիլ: Ազատ մնալն ու ազատութիւնը կիրարկելն է հիմնականը: Ազատ ապրիլն է հիմնականը:

Անկախութիւն եւ Ազատութիւն պատասխանատուութիւն կը պահանջէ: Անպատասխանատուութիւնը կ՛առաջնորդէ անկախութեան քանդումին եւ ազատութեան ոտնակոխումին:

Անկախութիւնը երկրի մը նախագահը, խորհրդարանի նախագահը, վարչապետն ու քաղաքական աւագանին չեն: Անոնք պետութեան անկախ ու ազատ ապրելու եւ նաւարկելու անհրաժեշտ տարրերն են:

Անկախութիւնը երկրի մը ազատ մտածող ժողովուրդն է` իր բոլոր խաւերով: Ժողովուրդ մը, որ գիտէ իր իրաւունքը եւ կը կատարէ իր պարտաւորութիւնը, ժողովուրդ մը, որ գիտէ ազատութիւնը չշահագործել, այլ զայն դնել ի սպաս իր հայրենիքի զարգացման ու ամրապնդման: Ժողովուրդ մը, որուն քաղաքացիները երբ պայքարին փտածութեան դէմ, կը մերժեն անձնական գործի անօրէնութիւնները, կը մերժեն հակաօրինական աշխատանքները եւ լիբանանեան հասկացողութեամբ «ճարպիկութիւնը»:

Անկախութեան ու ազատութեան պահպանումը լիբանանցի ժողովուրդին հաւաքական պատասխանատուութիւնն է:

Ժողովուրդն է աղբիւրը ե՛ւ անկախութեան, ե՛ւ ազատութեան:

Լիբանանի անկախութեան 75-ամեակին կրնա՞նք այս նոր գիտակցութեամբ դիմաւորել գալիք համալիբանանեան տօները:

Կը յուսանք:

Այլապէս իրա՛ւ անկախութիւնը պիտի չգայ: